Język angielski, pomimo że wydaje się odwieczny, jak każdy inny język posiada swoje korzenie. Wywodzi się on z terenów współczesnych Niemiec oraz Holandii. W V i VI wieku poddany został germanizacji w wyniku osiedlenia się tam germańskich osadników pochodzących ze wspomnianych terenów. Ze swoistej mieszaniny dialektów (kentyjskiego, anglijskiego oraz zachodniosaksońskiego), które dało się usłyszeć w ówczesnej Brytanii, w końcu wyłonił się najsilniejszy – zachodniosaski. Język staroangielski przekształcał się pod wpływem napływających i osiedlających się w Brytanii na przełomie ósmego i dziewiątego wieku Wikingów oraz w jedenastym wieku Normanów.
Anglonormańska odmiana współczesnego angielskiego powstała zatem w wyniku przekształcenia staroangielszczyzny (znajdującej się już pod wpływem języka starofrancuskiego) przez języki skandynawskie. Zmieniający się na przestrzeni wieków język stał się swoistą mieszaniną językową. W angielskim pojawiły się typowe dla Skandynawii uproszczenia gramatyczne i bogactwo leksykalne. Normanom język ten zawdzięcza natomiast dużą elastyczność i różnorodność słownictwa. Okres, w jakim porozumiewano się językiem średnioangielskim, z którego później powoli wyłonił się język nowoangielski, podzielić można na dwa etapy: wczesny (1150-1300) i późny (1300-1450). W tych podokresach można było zaobserwować stopniowo wzrastającą ilość zapożyczeń z języka francuskiego. Wspomniany wcześniej język nowoangielski powstał nie tylko na bazie rozwijającego się średnioangielskiego, ale również odłamu, jakim był dialekt londyński. Język ten podzielony został na trzy podstawowe fazy: wczesny (1500-1650), późny (1650-1800) oraz współczesny (1800 do dziś).
Odłam języka, jakim był dialekt londyński miał szczególne znaczenie na początku angielskiego renesansu, kiedy to kształtował się coraz bardziej nowoczesny język, znacząco wpłynęło to na słowo pisane- wynaleziono druk. W kolejnych latach, gdy powstało i zaczęło rozwijać się Imperium Brytyjskie prestiż angielskiego zaczął w zatrważającym tempie piąć się w górę, miał on znaczenie w coraz większej ilości miejsc na świecie, coraz chętniej się go uczono. Obecnie angielski (zróżnicowany pod względem dialektycznym) możemy usłyszeć praktycznie na całym świecie.